Daginn - Daginn

Sá að það var langt síðan ég setti eitthvað hérna inn...
Það er nú ekkert sérlega mikið í gangi, þannig séð sko... Er núna komin alveg í Stelpurnar sem er frábært!
Var svona að velta því fyrir mér í gær þar sem ég horfði á Irma La Douce á sunnudaginn og ákaflega skemmtileg pæling kemur þar fram. Að ástin er alltaf höfð út í horni, henni er ekki flaggað, en allt það slæma og ljóta má gerast fyrir allra augum. Núna eru t.d. nokkrir þættir í sýningu eða á leið í sýningu í sjónvarpinu og fjalla þeir voða mikið um tortímingu okkar. Danskir prestar eru farnir að hafa áhyggjur, og við ættum að gera það líka. Við ættum ekki að hafa áhyggjur endilega af tortímingu heimsins heldur að ,,minkandi" ást. Er ekki að tala um að við ættum að vera öll væmin og svona, heldur hugsa um náungakærleikan. T.d. snýst flest allur fréttatíminn og blaðagreinar um eitthvað sem miður hefur farið. Flestar okkar fréttir eru um eitthvað slæmt og því erfitt að ætla sér að hugsa jákvætt og gefa afsér. En það má ekki stoppa okkur, þannig held ég að við munum bjarga okkur sjálf og ,,dómsdagur" ekki koma.
Hvað finnst þér að betur mætti fara? (er ekki að óska eftir djúpri pælingu heldur bara viðmóti fólks, gjörðum og... jújú, líka einhverju djúpstæðu).